Kώστας Kαββαθάς
«...Ένας ολόκληρος λαός ζει με το 'όραμα' να πιάσει την καλή, να κάνει την
μπάζα του, να τα οικονομήσει...»
H «αστεία» πλευρά
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ είναι, τα μπάνια του λαού βρίσκονται στο ζενίθ, εσείς είσαστε
αραχτοί σε κάποια παραλία, που καιρός για σοβαρές «αναλύσεις» οι οποίες,
πρέπει να σημειώσω, καμιά απολύτως επίδραση δεν έχουν στα κοινά. Υπάρχει
καλύτερη εποχή για να δούμε το θέμα από την αστεία πλευρά; H οποία πλευρά
παρουσιάζει, νομίζω, και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον (από ψυχοπαθολογικής
πλευράς) αφού απ? όπου κι αν την δεις, σε τίποτα δεν διαφέρει από εκείνη
που επικρατεί στο προαύλιο ενός μεγάλου ψυχιατρείου.
Σαν αφετηρία για τη «χιουμοριστική» μας βόλτα θα χρησιμοποιήσουμε ένα από
τα πολλά «οχτώμισι». Τα οποία «οχτώμισι» είναι και ο καθρέφτης της ζωής
στην Τζουτζία του 2OOO.
Για παράδειγμα, η πρώτη είδηση στα δελτία της 14/7/95 δεν ήταν η
ρευστότητα, που απειλεί να τινάξει στον αέρα ό,τι απέμεινε από την
«οικονομία» της μίζας, του πάρε-δώσε, της λούφας και της παραλλαγής, ούτε
οι εξελίξεις στη Βοσνία, που απειλούν να παρασύρουν την Τζουτζία σ? έναν
πόλεμο από τον οποίο σίγουρα δεν θα βγει κερδισμένη, αλλά το «τζακ ποτ» των
1.8 δις του ΠΡΟΠΟ και τα 164 εκατομμύρια (ή μήπως 146 δισεκατομμύρια;)
στήλες που συμπλήρωσαν οι... παραγωγικοί Έλληνες. Με βοηθό τη φαντασία
ανεβαίνουμε ψηλά και κοιτάμε κάτω... Τι βλέπουμε; Εκατομμύρια συνέλληνες να
συμπληρώνουν δελτία! Σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, στα καφενεία, στα
γραφεία, στις καφετέριες, τα «μπικ» έχουν πάρει φωτιά και οι προβλέψεις
δίνουν και παίρνουν. Ένας ολόκληρος λαός ζει με το «όραμα» να πιάσει την
καλή, να κάνει την μπάζα του, να τα ?κονομήσει. Όχι μέσα από τη σκληρή
δουλειά, την προσπάθεια και τον προγραμματισμό, όχι μέσα από τις
επενδύσεις, την ανάπτυξη της βιομηχανίας και της τεχνολογίας, όχι
κλείνοντας τις προβληματικές Δ.Ε.Κ.Ο. που του πίνουν το αίμα, αλλά μέσα από
τα δελτία του ΠΡΟΠΟ και τα ξυστά του ΛΟΤΤΟ! Ίσως, ένας μαθηματικός, θα
μπορούσε να υπολογίσει πόσα εκατομμύρια ώρες ξοδεύτηκαν για να συμπληρωθούν
τα δελτία. Ένα, δύο, τρία; Όλες αφιερωμένες στο 1, 2, X και στο... ξύσιμο.
Όμως το ξύσιμο δεν περιορίζεται στον τζόγο. Εκατοντάδες αργόσχολοι (τι άλλο
μπορεί να είναι όλοι αυτοί που συγκεντρώνονται στα γήπεδα) λαμβάνουν μέρος
σε «συνδιασκέψεις» για να χειροκροτήσουν τις αφόρητες κοινοτυπίες, που με
ύφος 10 καρδιναλίων εκτοξεύουν οι αρχηγοί τους ή για να σχολιάσουν τις
ανοησίες των διαφόρων παρατρεχάμενων που, όπως πολλές φορές έχουμε πει, στη
ζωή τους δεν έχουν διαχειρισθεί ούτε καν περίπτερο, και τώρα διαχειρίζονται
-τρομάρα τους- τη χώρα. Οι οθόνες είναι γεμάτες από ιδρωμένα προσωπάκια και
κουστουμάκια «Αρτίστι Τζουτζιάνι», που έκπληκτα ανακαλύπτουν την...
Αμερική! Γύρω, ο κόσμος βράζει. H φωτιά του πολέμου απειλεί την Τζουτζία, η
τρύπα του όζοντος μεγαλώνει, τα σκουπίδια και τα τοξικά απόβλητα πνίγουν τη
γη, ο πλανήτης υπερθερμαίνεται, οι πάγοι λιώνουν, αλλά τα οχτώμισι δεν
καταλαβαίνουν γρι. Μία ώρα «συζήτηση» για τους σατανιστές, άλλη μία για τις
αιτίες που «παρεσύρθη» η Μαργέτη, τρεις για να αναλυθούν τα κρυφά νοήματα
της ομιλίας του Ανδρέα, πέντε για το τι εννοούσε ο Στέφανος, εφτά για την
παραίτηση... Χαραλαμπίδη, πέντε για την «ασημένια Πόρσε», δέκα για τη
διάσωση του «μικρού Ανδρέα» (πόσες έπρεπε ν? αφιερώσουν οι Ιάπωνες ή οι
Κορεάτες με τους 10.000 νεκρούς και τους εκατοντάδες διασωθέντες από τους
σεισμούς;).
Και ανάμεσα στην πλημμυρίδα του Μηδέν και του Τίποτα, τα ρεπορτάζ για
επίορκους αστυνομικούς που εξέδιδαν χορεύτριες από τη Βουλγαρία και
ιερόδουλους από τη Ρωσία, που κατείχαν «μερσεντέ» και πολυτελή ρετιρέ, αλλά
και άλλα, με λαδωμένους εφοριακούς, με πουλημένους τελωνειακούς, με
σκάνδαλα που κουκουλώνονται, με κατάδικους που δραπετεύουν μέσα από τα
χέρια των αστυνομικών...
Σε αέναη κίνηση βρίσκεται το προαύλιο της (ψυχιατρικής) κλινικής. Οι οθόνες
παίρνουν φωτιά καθώς, οι τραβεστί περιγράφουν πως το κάνουν, οι εγκληματίες
πως τους αδικεί η «κενωνία», οι δραπέτες πως διέφυγαν από τους φρουρούς
τους.
Και εκεί, μέσα σ? αυτήν τη χαβούζα, μέσα σ? αυτό το κομφούζιο όπου οι ιδέες
έχουν δώσει τη θέση τους στα συνθήματα και η αισθητική έχει δώσει τη θέση
της στο κιτς, εμφανίζεται το παιδί του λαού, ο Ευάγγελος και οι οθόνες
παίρνουν φωτιά. Γνωμικά, φεφτάδες, καφενειακές προβλέψεις και χιούμορ σε
στιλ καραγκιόζη για τα όσα συνέβησαν πριν 20, 30 και 50 χρόνια και ΠΟΤΕ για
τα όσα πρόκειται να συμβούν στα επόμενα δέκα.
Στο μεταξύ, γύρω από την Τζουτζία ο κόσμος αλλάζει. Από «ψηλά» μπορούμε να
δούμε τις γειτονικές χώρες. Αν εξαιρέσουμε την Αλβανία και τα Σκόπια όλες
οι άλλες, ακόμα και η... Τουρκία, βαδίζουν εμπρός. Οι λαοί τους τιμούν την
ιστορία και τη γλώσσα τους, τη θρησκεία και τον πολιτισμό τους, βελτιώνουν
την παιδεία, χτίζουν τις λεωφόρους των πληροφοριών, παράγουν αυτοκίνητα,
αεροπλάνα και τρένα, δημιουργούν μόδα, φτιάχνουν μηχανές, εργάζονται,
προσπαθούν, δουλεύουν.
Από τη μια λοιπόν ο θλιβερός, νεοέλληνας Τζουτζές, που δηλώνει στα κανάλια
ότι η Ελλάδα έγινε Ευρώπη επειδή το συμβούλιο επικρατείας πήρε απόφαση που
επιτρέπει στον κλώνο του να μην παρακολουθεί τα Θρησκευτικά για λόγους...
συνείδησης και από την άλλη το παπαδαριό του... Βατικανού που δημιουργεί
πολέμους για να επιβάλλει τις δικές του αξίες, αλλά και οι Σέρβοι που
πολεμάνε και για την ορθοδοξία και οι Παλαιστίνιοι που δίνουν τη ζωή τους
για να μην χάσουν πατρίδα και παραδόσεις. Ποιος θα νικήσει στο τέλος;
Σίγουρα όχι ο τζουτζές.
Καλοκαίρι του ?95. Με πρωταγωνιστές τον Ανδρέα, τον Μίλτο και τον Αντώνη.
Με τον λαϊκό ήρωα Βαγγέλη, με τον Ευάγγελο και τον Στέφανο, τη Βάσω και τον
Θόδωρο. Με τις φωτιές να καίνε τη χώρα και τους δασικούς να... απεργούν
ζητώντας αύξηση των αποδοχών τους, με τα αεροδρόμια και τα λιμάνια
διαλυμένα από τις «απεργιακές κινητοποιήσεις» των δεκάδων συντεχνιών, με
τον τουρισμό σε ύφεση, με την οικονομία στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με τα
«μεγάλα έργα» να αρχίζουν συνεχώς τα τελευταία 15 χρόνια, χωρίς εθνική
αξιοπρέπεια και τιμή, η φανταστική χώρα της Τζουτζίας πλέει αμέριμνη προς
την καταστροφή.
Μην σας ξεγελάνε τα φώτα και τα χιλιάδες αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα
έξω από τα κέντρα της παραλιακής. Μην σας ξεγελάει ούτε η «ευτυχία» που
εκπέμπουν τα πρόσωπα των θαμώνων των νυχτερινών κέντρων. Αυτή η απίστευτη
για μια προβληματική χώρα, ανεμελιά κρύβει τον σπόρο της καταστροφής.
«Θάρθει μια ώρα που η πατρίδα σας θα πληρώσει σε χρήμα ή σε αίμα», μου είχε
πει κάποτε ένας αμερικανός δημοσιογράφος που ζούσε χρόνια στο Παρίσι. «Δεν
μπορείτε να συνεχίσετε να ζείτε στον εικονικό παράδεισο που εσείς έχετε
φτιάξει με δανεικά. Κάποτε πρέπει να πληρώσετε τα γραμμάτια...»
Πολύ φοβάμαι ότι, αλλιώς ξεκίνησα και αλλού κατέληξα. Αντί να σας κάνω να
χαμογελάστε ίσως σας έκανα να προβληματισθείτε. Πολλοί δεν αποκλείεται
μάλιστα να πετάξατε μακριά το περιοδικό λέγοντας ότι αρκετά σας ζάλισα με
την απαισιοδοξία μου.
Αν όμως είσαστε γονιός και κάπου κοντά παίζει το παιδί σας κοιτάξτε και
αναρωτηθείτε: σε ποια χώρα και ποιο περιβάλλον θα μεγαλώσει; Στη χώρα του
Ακη και του Κοντάκη; Στο περιβάλλον του Ανδρέα, του Κώστα ή της Μιμής; Σ?
εκείνο του Παλαιού Ψυχικού, της Φιλοθέης και της Γλυφάδας; Μήπως σ? εκείνο
του Κατσούλα, της Μαργέτη ή του αστυνομικού του Προμαχώνα; Μήπως σ? εκείνο
του Μπρονξ ή το άλλο των ναρκωτικών; Μήπως σε μια δεύτερη... τουρκοκρατία;
Γιατί, μ? αυτά που παρακολουθούμε να συμβαίνουν στην Τζουτζία, ένα ταπεινό
αλλά αξιοπρεπές και και τιμημένο απ? όλους ελληνικό περιβάλλον, αποκλείεται
να ζήσει.
H Ελλάδα έσβησε από το χάρτη. Την έσβησαν τα 4.5 εκατομμύρια Έλληνες που
συμπλήρωσαν τα δελτία του ΠΡΟΠΟ για «να πιάσουν την καλή».